vrijdag 29 mei 2009

"Op een dag neemt Vlaanderen zijn biezen"

Is de kans reëel dat er in het hart van Europa nog een staat zal splitsen? Tot voor kort was het een vraag die enkel Vlaamse separatisten en utopisten zich stelden, maar sinds twee jaar hebben ook Europese waarnemers er een vette kluif aan. Want de politieke crisis die België van juni 2007 tot maart 2008 lam legde, was veroorzaakt door communautaire perikelen, dat staat vast. Eén Europakenner heeft zijn analyse al klaar: Vlaanderen is uit op onafhankelijkheid en zal die op een dag ook uitroepen. Een gesprek met Jean Quatremer, de Europacorrespondent van de Franse krant Libération.

- België is de meest inefficiënte staat ter wereld - Jean Quatremer

“De Vlamingen willen het niet met zo veel woorden gezegd hebben, maar eigenlijk willen ze zich afsplitsen van België. Ze beweren het tegengestelde, maar terwijl ijveren ze wel om zo veel mogelijk bevoegdheden naar hun regio te krijgen. Zelfs een centrumrechtse partij als Open VLD maakt zich hieraan schuldig. Ze zegt dat ze uit is op evoluerend federalisme, maar waar die evolutie moet stoppen zegt de partij niet. Bij nul procent bevoegdheden voor de federale staat, misschien, want daar is de realiteit nu al niet ver meer vandaan.”

De grote roerganger van Open VLD is Guy Verhofstadt, een van de twee mannen die de Europese Democratische Partij onlangs naar voren geschoven heeft om de volgende Commissievoorzitter te worden. Vindt u hem ook een verdoken separatist?


“Verhofstadt is sterk veranderd. Toen hij eerste minister werd, was hij ook een flamingant, maar nu is hij sterk geëvolueerd dankzij zijn contacten met Europa. Vandaag vertelt hij mooie verhalen over Europa, en over de grote mozaïek van culturen en talen die het continent altijd geweest is. Hij is ontsnapt aan Vlaanderen en heeft beseft dat de wereld anders in elkaar zit.”

U hebt al eens geopperd dat er in Vlaanderen gediscrimineerd wordt.

“Brussel is de hoofdstad van de Europese Unie en heeft veel Europese instellingen. In zo’n context zou Vlaanderen toch moeten beseffen dat discriminatie op vlak van taal heel gevoelig ligt. Dit is de enige plek ter wereld waar Frans praten beschouwd wordt als culturele agressie. Ik weet dat de Vlamingen het behoud van hun identiteit inroepen als argument, maar zelfs dan is discriminatie een aanvechting van de Europese grondwet.”

U bent ervan overtuigd dat België zal splitsen.

“Dat zal zeker gebeuren. De Belgische staat bestaat nu al niet meer. De staatshervormingen hebben ervoor gezorgd dat het land onbestuurbaar geworden is. Kijk naar Brussel: daar kan je vaak onmogelijk uitmaken of een bepaalde bevoegdheid nu aan de stad, het gewest of de federale staat toebehoort. Dit is de meest inefficiënte staat van de planeet.

Servië aan de Noordzee


Als België splitst, hoe zal Europa dan reageren?

Niemand kan verschillende volkeren verplichten om samen te leven. Europa is gebaseerd op de idee van reconciliatie, op de idee dat verschillende volkeren samen zijn omdat ze daar zin in hebben. Vandaag zitten we met het grote probleem dat twee volkeren geen zin meer hebben om samen te zijn, tenminste, de Vlamingen toch niet. Ik denk het beste is voor Europa is dat de Belgen hun ruzie oplossen. Laat ze maar splitsen of een verder gefederaliseerde staat vormen. Ik denk dat ze, zodra ze van elkaar gesplitst zijn, de Vlamingen en de Walen zullen beseffen dat ze toch nog veel met elkaar gemeen hebben. Kijk naar Tsjechië en Slowakije. Die twee landen hebben voor een scheiding gekozen, maar sinds ze deel uitmaken van Europa gaat de uitwisseling van ideeën en arbeid gewoon door, en ze komen goed overeen met elkaar.

Moet Europa dan niet bang zijn dan dat regio’s als Catalonië en Schotland ook hun onafhankelijkheid zullen uitroepen?

De Catalanen hebben België niet nodig om hun slag thuis te halen. Bij historische gebeurtenissen kijkt men niet naar wat er in de omgeving gebeurt. De Franse revolutie heeft er ook niet voor gezorgd dat de monarchieën in de omliggende landen omver geworpen werden. En toen de Engelsen hun koning vermoordden, hebben ze daar Europa niet mee gedestabiliseerd, alleen hun eigen land.

Blijven alle Europese instellingen in Brussel als ‘het’ooit gebeurt?


Als de overgang goed verloopt wel. Maar als het slecht verloopt, als de spanningen blijven oplopen in de periferie…. Tja, de Fransen kunnen toch niet blijven accepteren dat Franstaligen zo vernederd worden in het centrum van Europa? Het is een kwestie die de Fransen bezig houdt. Gelukkig zijn de Belgen zeer vreedzaam. In België vind je amper patriotten of revolutionairen. In Spanje was de boel al lang ontploft.

Wanneer wordt Vlaanderen een onafhankelijke staat in Europa?


Als de Vlamingen vandaag hun onafhankelijkheid uitroepen, worden jullie het Servië aan de Noordzee, de slechteriken. Daarom zal Vlaanderen zijn best blijven doen om naamsbekendheid te verwerven in de wereld, onder andere door her en der Vlaamse huizen te openen. En op de dag dat de naam Vlaanderen even sterk staat als het merk België, zal Vlaanderen zijn biezen nemen. Het is eigenlijk een commerciële kwestie, want voor alles zijn jullie net zoals de Nederlanders een volk van kooplui, toch?

Bedankt.

Bart Biesemans

maandag 15 december 2008

Pendelaarster

Nog nooit in mijn leven ben ik een pendelaarster geweest. Geef mij maar het kotleven. Met de fiets of te voet naar school en lekker je eigen ding doen. Maar voor mijn stage sta ik nu 's morgens met de krant onder de arm op het perron tussen de werkmensen.

Ik zou hier al gerust een paar ergernissen kunnen opsommen maar laat ik het bij een voordeel van pendelen houden. Pendelen geeft mij de kans om één van mijn favoriete bezigheden te beoefenen : naar de mensen kijken. Ik denk dat iedereen stiekem wel moet toegeven dat hij of zij het wel eens leuk vindt zijn medemens gade te slaan.

Bij deze bezigheid kan je er niet onderuit dat je ook hier en daar eens een gesprek afluistert. En deze week heb ik een zin opgevangen die mij stof tot nadenken gaf.

"Ik ga mezelf ook missen."

Is het mogelijk jezelf te missen vroeg ik mij af. Je hebt jezelf toch steeds bij je? Of leed zij misschien aan schizofrenie?

Door het pendelen van Brussel naar Hasselt zijn het lange dagen voor mij en soms heb ik wel het gevoel dat ik aan mezelf voorbij ga. Zou ze dit misschien bedoelen? Dat je zo bezig bent met andere dingen dat je jezelf kunt missen? Moet je dan ook met jezelf contact houden zoals je dat met je vrienden probeert?

Ik denk dat haar uitspraak wel waarheid bevat in deze drukke 21ste eeuw. De zin is nu met de kerstperiode zeker van toepassing. De mensen lopen op kerstmarkten van kraam naar kraam op zoek naar dat ene juiste cadeau en zullen het koste wat het koste vinden. Misschien missen zij hunzelf ook wel en zijn ze daarom zo druk bezig met cadeaus te zoeken voor anderen?

Nu studeer ik geen psychologie en kan ik de menselijke psyche dus niet doorgronden. Maar die ene banale zin leek op het eerste gezicht volledig absurd en bleek na enige overpeinzing nog lang niet zo absurd te zijn.

Daarmee beste lezers, zorg dat je jezelf nooit mist.

woensdag 10 december 2008

The Swell Season

In februari 2008 wonnen Glen Hansard (zanger bij The Frames) en Marketa Irglova een Oscar voor de beste song uit een film: Falling Slowly uit Once. De film gaat over twee mensen in Dublin, gespeeld door Hansard en Irglova zelf -of wat had u gedacht- en over liefde. Hansard speelt een Ierse straatmuzikant. Marketa Irglova speelt een immigrante die de muziek van de straatmuzikant mooi vindt en begrijpt. Daar draait eigenlijk heel het verhaal rond. Die eenvoud van de film is meteen ook zijn sterkte.

Of de twee op het einde van de film een happy ending hebben, laat ik even in het midden, maar in het echte leven zijn Marketa en Glen in ieder geval al een koppel, ondanks het grote leeftijdsverschil (18 jaar, Irglova is namelijk ‘nog maar’ van ’88).

Sinds hun overwinning bij de Oscars oogsten deze 2 artiesten veel succes, zeker in hun geboorteland (in dit geval: Ierland en Tsjechië), maar ook in het buitenland. In de VS touren ze zelfs in overvolle zalen, en dat is zeker niet elke (vrij) onbekende Europese artiest gegund.

Voor hun Oscar-overwinning, en dus ook voor er nog maar sprake was van Once, waren Hansard en Irglova al bekend bij een select publiek, vooral dan bij fans van The Frames. In 2006 brachten ze een prachtplaat uit, The Swell Season. Een aantal van de nummers op dit album werd later ook in de film gebruikt. Het bekroonde Falling Slowly is er daar één van. Andere songs dan weer niet, maar dat maakt het er niet minder mooi op.

Omdat Hansard The Swell Season zo’n mooie titel vond, tourt hij nu samen met Irglova onder die naam. Op 20 november kwam dit gezelschap daarom ook naar de Handelsbeurs in Gent om daar hun mooie liedjes te laten horen.

Tijdens het optreden bracht de groep The Swell Season zowel songs die enkel op het album The Swell Season (volgt u nog ?) te vinden zijn als nummers van op de soundtrack van Once. Soms zongen Glen Hansard en Marketa Irglova samen (hun perfecte samenzang is bloedmooi). Bij andere nummers stond ofwel enkel Hansard ofwel enkel Irglova op het podium.

Met Hansard als zanger van The Frames werden er uiteraard ook een aantal ‘covers’ van deze groep gebracht. Een andere cover die mij alvast veel kippenvel bezorgde was Tim Buckley’s Buzzin’ Fly, met op het einde een vleugje Jeff (Grace). Tijdens de bisronde kreeg violist Colm Mac Con Iomaire de kans om te tonen dat met een viool alleen ook bloedmooie liedjes kunnen gemaakt worden. Nadien zou support-act Mark Geary ook nog eens op het podium gekomen zijn, maar omdat ik mijn laatste trein naar Leuven weer moest halen, heb ik dat jammer genoeg gemist.

maandag 1 december 2008

Fotografie

Nog maar eens een heel ander onderwerp van mijn hand.

Het gerucht gaat de ronde dat journalisten binnenkort overbodig zullen worden. Iedereen waant zich immers journalist en kan via het internet nieuws verspreiden. Fotografen zijn volgens mij in hetzelfde bedje ziek.

Iedereen heeft wel een digitaal fototoestel en haalt dat toestel te pas en te onpas boven om foto's te maken. Fototoestel vergeten? Geen nood de gsm biedt redding.

Daarom even een oproep via deze blog om de nobele kunst van het fotograferen te respecteren. Waarom via deze blog? Juist omdat journalisten en fotografen elkaar hierin moeten steunen. Wij moeten tonen dat zowel schrijven als fotograferen een kunst is en dat juist daarom niet iedereen in de wieg is gelegd om journalist of fotograaf te worden. Of ik in de wieg ben gelegd voor de journalistiek zal ik dit jaar ontdekken ...

Dat de volgende twee fotografen hun roeping hebben gevonden daar twijfel ik geen seconde aan.


Koen Vernimmen uit Gent heeft grafische vormgeving gestudeerd. Fotografie is zijn passie. Deze maand kon je zijn werk nog bewonderen aan de VUB. Daar waren enkel tekeningen van hem te zien maar die zijn net zoals zijn foto's ... topklasse. Ikzelf heb het genoegen gehad zijn foto's te bewonderen tijdens zijn afstudeertentoonstelling dit jaar. Het thema, net als de tekeningen aan de VUB, was femme fatale. Koen heeft dus in hoofdzaak vrouwen gefotografeerd maar dan op zijn eigen manier.

Wat mij tijdens die tentoonstelling was opgevallen, is hoe creatief hij omgaat met foto's. Foto's in alle formaten van mini foto's tot grotere portretten. Hij had foto's ook op dia's geplaatst. Doordat de foto's geprojecteerd werden kregen ze een extra dimensie. En natuurlijk zijn ook de foto's zelf mij bijgebleven. Toen ik het thema hoorde, fronste ik mijn wenkbrauwen. Een man die vrouwen gaat fotograferen met als thema femme fatale ??? Maar niets van dit alles, prachtige foto's zijn het. Vaak iets wat donkerdere foto's waardoor er een zekere mystiek rond de foto's hangt.

Weldra zal u op de site http://www.koenvernimmen.be/ zijn werk kunnen bewonderen maar onthoud de naam al. U zal hem zeker nog ergens tegenkomen.


De volgende fotograaf is letterlijk nog een jonge knaap. Bert Ydiers is nog maar 16 maar weet wat fotografie is. Ik heb de eer gehad om dit jaar met hem samen te werken op de Boekenbeurs. Hij maakte de foto's, ik de artikels. Zijn werk is te bewonderen op de site http://www.boekenbeurs.be/ en op zijn eigen blog http://www.hippopotamos.be/. Voor zo ver ik weet, heeft hij zijn werk nog niet tentoongesteld maar dat zal wel niet lang meer op zich laten wachten.

Een ode aan de fotografie dus en ook wel een beetje, maar in mindere mate, aan de journalistiek.

zondag 23 november 2008

17/11, Joan As Police Woman, AB Brussel

De voorbije week kwamen niet alleen Fleet Foxes en Mark Lanegan & Isobel Campbell nog eens op bezoek in ons land. Ook Joan As Police Woman (a.k.a. Joan Wasser) laat bij haar huidige tournee België weer niet links liggen. Ondertussen is deze -laat ons eerlijk zijn- gekke muzikale duizendpoot uit Brooklyn al zo’n 10 keer richting ons Belgenlandje getrokken. Ze speelde onder andere al in de Handelsbeurs, op Pukkelpop, in de Beursschouwburg, op Werchter, in de Botanique, in Trix en al een keertje in Ancienne Belgique. Maandag 17 november concerteerde ze weer in die laatste.

Joan
bevestigde meteen haar wacko-imago door met een sixties-pruik het podium te betreden (en die gedurende heel het optreden op te houden). Ook drummer Parker Kindred en bassist Timo Ellis waren voorzien van een haardos uit de jaren ’60.


Beginnen deed JAPW met Honor Wishes, dat ook op haar nieuwste album To Survive de opener is. Zowel nummers uit haar eerste prachtige cd Real Life als songs van op haar recentste meesterwerk kwamen aan bod tijdens dit optreden. Zo speelde ze dus ook The Ride; meteen een eerste kippenvelmoment ( al is dat bij The Ride altijd het geval, hé J. ;) ). Niet veel later zorgde Miss Wasser al voor een tweede hoogtepunt met To Be Lonely, een parel uit haar nieuwste plaat die met Joan achter de vleugelpiano in de AB nóg mooier klonk dan op de cd.

Tijdens een nieuw nummer, Fire, kwam Joan’s verleden bij de (stevige) rockgroep The Dambuilders naar boven. En ook de samenwerking met Antony Hegarty (die van The Johnsons) werd niet vergeten dankzij het nummer I Defy. Hegarty zelf was er jammer genoeg niet, maar Timo en Parker namen op voortreffelijke wijze Antony’s tekst voor hun rekening. Dat deden ze ook op bij To America -een ‘subtiele’ sneer naar huidig Amerikaans president Bush- waarbij beide heren ons bijna deden vergeten dat op het album niemand minder dan Rufus Wainwright in dit nummer samen met Joan zingt. Ook in R U Not Furious doet Joan haar beklag over het Republikeinse bewind van de afgelopen 8 jaar.

Andere hoogtepunten waren Magpies (omdat er zoveel vrolijkheid in zit en het nummer live meer deed ontdekken dan wat voordien op de cd nog niet was opgevallen), Anyone (omwille van de uithaal en herinnering) en Real Life (omdat dit altijd een hoogtepunt is).

Maar hét kippenvelmoment van de avond was het allerlaatste nummer, Keeper of the flame (cover van Nina Simone) waarbij Timo Ellis zijn basgitaar omruilde voor een ukelele. Joan bracht dit nummer breekbaar mooi en meeslepend. Soms deed het zelfs een beetje denken aan Jeff Buckley, die voor zijn dood tien jaar geleden trouwens Joan’s geliefde was. Onze theorie is dan ook dat dit lied aan hem opgedragen was, zoals ook Eternal Flame (neen, géén cover van The Bangles) van op Joan As Police Woman’s debuutalbum speciaal voor hem geschreven is.
Het concert was wederom een schot in de roos, en vloog ongelooflijk snel voorbij. Maar Joan houdt van België, dus het zal waarschijnlijk niet zo heel lang duren vooraleer ze weer een tussenstop in ons land zal maken. Gelukkig maar!

dinsdag 18 november 2008

Last.fm, the social music revolution

Vroeger leerde ik muziek kennen via de radio. En met vroeger bedoel ik zo’n 10 jaar geleden. De alomtegenwoordigheid van het internet, die er in 1998 nog niet was, maakt dat we nu toch al kunnen spreken over 'vroeger' als het gaat over de jaren '90. En verder ben ik zelf 10 jaar ouder, dus de Spice Girls behoren al een tijdje niet meer tot mijn muzieksmaak. Met andere woorden: de muziek waarnaar ik nu op zoek ga is anders dan die van vroeger, en ook de plaats waar ik die muziek tegenkom is veranderd.

Terwijl de radio in 1998 de voornaamste bron was om nieuwe muziek te leren kennen, heeft het World Wide Web anno 2008 die rol overgenomen, met oneindig veel mogelijkheden voor muzikanten: verschillende artiesten hebben bekendheid verworven dankzij Myspace -Lily Allen, om er maar één op te noemen-, er wordt ontzettend veel muziek gedownload op het internet (zowel legaal als illegaal), muzikanten verspreiden hun videoclips via Youtube, de biografie van nagenoeg elke artiest kan op Wikipedia gevonden worden en voortaan heeft elke muziekgroep een Facebook-fanclub.

Daarnaast is het internet ook dé plaats bij uitstek voor (jonge) onbekende artiesten om hun muziek een groter luisterbereik te geven dan enkel de garage waarin ze liedjes hebben opgenomen. En de website die misschien wel het beste werk levert in het doen ontdekken van nieuwe muziek is Last.fm.

Dit online-muziekproject registreert het luistergedrag van mensen die achter hun computer zitten en maakt op basis daarvan verschillende statistieken (die dan op een profiel online worden gepubliceerd). Zo kan je via Last.fm bijvoorbeeld nagaan welke nummers je de voorbije week het vaakst hebt afgespeeld, welke artiesten het afgelopen jaar het meest door de boxen van de computer klonken, welk lied je het liefst hoorde of bijvoorbeeld ook hoeveel gebruikers van Last.fm naar een bepaalde artiest luisteren.

Aan de hand van die geregistreerde muzieksmaak heb je een aantal ‘Neighbours' die naar gelijkaardige muziek luisteren. Door te gaan kijken naar welke muziek jouw buren nóg luisteren, kan je in aanraking komen met artiesten die je voordien nog niet kende, maar die wel meestal in de lijn liggen van jouw muzieksmaak. Bovendien heeft Last.fm ook een systeem waarbij, overeenkomstig met jouw stijl van muziek, bepaalde artiesten worden aangeraden.

Sinds het ontstaan van de website in 2002 zijn de mogelijkheden op Last.fm al sterk uitgebreid. Last.fm heeft bijvoorbeeld ondertussen ook nog:

  • verschillende groepen, bijvoorbeeld per muziekgenre, waar je lid van kan worden

  • previews van nummers, maar vaak ook volledige songs

  • aankondigingen van concerten

  • een radio-station op basis van een bepaalde artiest

  • wereldwijde ‘hitlijst’ op basis van het luistergedrag van àl de last.fm-gebruikers

Als je van muziek houdt, is het zeker de moeite om deze website eens te bekijken, en is het nog meer de moeite om zelf een profiel aan te maken.

donderdag 13 november 2008

15 love

What's love got to do with it zong Tina Turner in 1984. 14 jaar later stel ik mij diezelfde vraag maar dan in een andere context namelijk in die van tennis. Vanwaar komt die love-fifteen vandaan in het tennis?

Iedereen heeft het wel al eens gehoord en als je het voor de eerste keer hoort dan denk je 'neen dit heb ik verkeerd begrepen' maar de scheidsrechter zegt wel degelijk love, liefde, amour, ...

Ik speel nu zelf al 12 jaar tennis en ineens dacht ik dit moet ik toch eens opzoeken.

Ik ging dus op onderzoek uit en hoewel ik meestal meteen naar mijn computer ga om iets op te zoeken was mijn eerste stop nu de boekenkast. Op mijn plechtige communie speelde ik juist één jaar tennis en vond een tante er niet beter op om mij een boek over tennis te geven.

- Ik heb van je mama gehoord dat je graag tennis speelt.
( Ja, SPELEN niet lezen ma soit ... )

Zo zie je maar dat ook ongewenste cadeaus soms van pas komen. Het is een boek van de Artis Historia reeks, jeugdsentiment alom dus. Hoewel het niet zo'n boek is waar je de foto's er zelf moest inplakken.

Het boek wist wel raad met mijn vraag. Er zijn namelijk twee verklaringen voor het fenomeen.

Volgens de Fransen heeft het niets met liefde te maken maar met de Franse uitdrukking 'L'oeuf n'est rien'. Rien, nul en de vorm van een ei, de link is er wel.

Al ooit eens een Engelsman Frans horen spreken en omgekeerd? Gezien zowel de Engelsen als de Fransen het peterschap van het tennis 'claimen' volgden de Engelsen het Franse voorbeeld. Alleen maakten zij er dus 'love' van.

Een andere verklaring ligt dichter bij ons. Zo zou de term afkomstig zijn van het Nederlandse taalgebied. Diegene die niet met een inzet speelde die speelde 'omme lof' om de eer, om niets. En taalkundig liggen 'lof' en 'love' inderdaad niet ver uiteen.

Ik zou niet een kind van deze tijd zijn als ik ook niet eens op het wereldwijde web ging kijken. Even intypen op Google en hup ik kreeg verschillende resultaten. AskOxford leek mij wel een betrouwbare bron gezien het gezag van Oxford in het Engelse taalgebied en omdat ik een fan ben van de woordenboeken.

Ook zij gaven de definitie van het ei, oeuf. Nog even doorklikken en ook de meeste andere sites verwezen naar de oeufverklaring.

De oeufverklaring is zeker een goede verklaring maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Nederlandse variant. Een beetje fierheid en zelfs patriottisme mag ook wel eens.