Pendelaarster

Nog nooit in mijn leven ben ik een pendelaarster geweest. Geef mij maar het kotleven. Met de fiets of te voet naar school en lekker je eigen ding doen. Maar voor mijn stage sta ik nu 's morgens met de krant onder de arm op het perron tussen de werkmensen.

Ik zou hier al gerust een paar ergernissen kunnen opsommen maar laat ik het bij een voordeel van pendelen houden. Pendelen geeft mij de kans om één van mijn favoriete bezigheden te beoefenen : naar de mensen kijken. Ik denk dat iedereen stiekem wel moet toegeven dat hij of zij het wel eens leuk vindt zijn medemens gade te slaan.

Bij deze bezigheid kan je er niet onderuit dat je ook hier en daar eens een gesprek afluistert. En deze week heb ik een zin opgevangen die mij stof tot nadenken gaf.

"Ik ga mezelf ook missen."

Is het mogelijk jezelf te missen vroeg ik mij af. Je hebt jezelf toch steeds bij je? Of leed zij misschien aan schizofrenie?

Door het pendelen van Brussel naar Hasselt zijn het lange dagen voor mij en soms heb ik wel het gevoel dat ik aan mezelf voorbij ga. Zou ze dit misschien bedoelen? Dat je zo bezig bent met andere dingen dat je jezelf kunt missen? Moet je dan ook met jezelf contact houden zoals je dat met je vrienden probeert?

Ik denk dat haar uitspraak wel waarheid bevat in deze drukke 21ste eeuw. De zin is nu met de kerstperiode zeker van toepassing. De mensen lopen op kerstmarkten van kraam naar kraam op zoek naar dat ene juiste cadeau en zullen het koste wat het koste vinden. Misschien missen zij hunzelf ook wel en zijn ze daarom zo druk bezig met cadeaus te zoeken voor anderen?

Nu studeer ik geen psychologie en kan ik de menselijke psyche dus niet doorgronden. Maar die ene banale zin leek op het eerste gezicht volledig absurd en bleek na enige overpeinzing nog lang niet zo absurd te zijn.

Daarmee beste lezers, zorg dat je jezelf nooit mist.

The Swell Season

In februari 2008 wonnen Glen Hansard (zanger bij The Frames) en Marketa Irglova een Oscar voor de beste song uit een film: Falling Slowly uit Once. De film gaat over twee mensen in Dublin, gespeeld door Hansard en Irglova zelf -of wat had u gedacht- en over liefde. Hansard speelt een Ierse straatmuzikant. Marketa Irglova speelt een immigrante die de muziek van de straatmuzikant mooi vindt en begrijpt. Daar draait eigenlijk heel het verhaal rond. Die eenvoud van de film is meteen ook zijn sterkte.

-foto: http://www.foxsearchlight.com/once/ -

Of de twee op het einde van de film een happy ending hebben, laat ik even in het midden, maar in het echte leven zijn Marketa en Glen in ieder geval al een koppel, ondanks het grote leeftijdsverschil (18 jaar, Irglova is namelijk ‘nog maar’ van ’88).

Sinds hun overwinning bij de Oscars oogsten deze 2 artiesten veel succes, zeker in hun geboorteland (in dit geval: Ierland en Tsjechië), maar ook in het buitenland. In de VS touren ze zelfs in overvolle zalen, en dat is zeker niet elke (vrij) onbekende Europese artiest gegund.

Voor hun Oscar-overwinning, en dus ook voor er nog maar sprake was van Once, waren Hansard en Irglova al bekend bij een select publiek, vooral dan bij fans van The Frames. In 2006 brachten ze een prachtplaat uit, The Swell Season. Een aantal van de nummers op dit album werd later ook in de film gebruikt. Het bekroonde Falling Slowly is er daar één van. Andere songs dan weer niet, maar dat maakt het er niet minder mooi op.

Omdat Hansard The Swell Season zo’n mooie titel vond, tourt hij nu samen met Irglova onder die naam. Op 20 november kwam dit gezelschap daarom ook naar de Handelsbeurs in Gent om daar hun mooie liedjes te laten horen.

Tijdens het optreden bracht de groep The Swell Season zowel songs die enkel op het album The Swell Season (volgt u nog ?) te vinden zijn als nummers van op de soundtrack van Once. Soms zongen Glen Hansard en Marketa Irglova samen (hun perfecte samenzang is bloedmooi). Bij andere nummers stond ofwel enkel Hansard ofwel enkel Irglova op het podium.

Met Hansard als zanger van The Frames werden er uiteraard ook een aantal ‘covers’ van deze groep gebracht. Een andere cover die mij alvast veel kippenvel bezorgde was Tim Buckley’s Buzzin’ Fly, met op het einde een vleugje Jeff (Grace). Tijdens de bisronde kreeg violist Colm Mac Con Iomaire de kans om te tonen dat met een viool alleen ook bloedmooie liedjes kunnen gemaakt worden. Nadien zou support-act Mark Geary ook nog eens op het podium gekomen zijn, maar omdat ik mijn laatste trein naar Leuven weer moest halen, heb ik dat jammer genoeg gemist.

Fotografie

Nog maar eens een heel ander onderwerp van mijn hand.

Het gerucht gaat de ronde dat journalisten binnenkort overbodig zullen worden. Iedereen waant zich immers journalist en kan via het internet nieuws verspreiden. Fotografen zijn volgens mij in hetzelfde bedje ziek.

Iedereen heeft wel een digitaal fototoestel en haalt dat toestel te pas en te onpas boven om foto's te maken. Fototoestel vergeten? Geen nood de gsm biedt redding.

Daarom even een oproep via deze blog om de nobele kunst van het fotograferen te respecteren. Waarom via deze blog? Juist omdat journalisten en fotografen elkaar hierin moeten steunen. Wij moeten tonen dat zowel schrijven als fotograferen een kunst is en dat juist daarom niet iedereen in de wieg is gelegd om journalist of fotograaf te worden. Of ik in de wieg ben gelegd voor de journalistiek zal ik dit jaar ontdekken ...

Dat de volgende twee fotografen hun roeping hebben gevonden daar twijfel ik geen seconde aan.


Koen Vernimmen uit Gent heeft grafische vormgeving gestudeerd. Fotografie is zijn passie. Deze maand kon je zijn werk nog bewonderen aan de VUB. Daar waren enkel tekeningen van hem te zien maar die zijn net zoals zijn foto's ... topklasse. Ikzelf heb het genoegen gehad zijn foto's te bewonderen tijdens zijn afstudeertentoonstelling dit jaar. Het thema, net als de tekeningen aan de VUB, was femme fatale. Koen heeft dus in hoofdzaak vrouwen gefotografeerd maar dan op zijn eigen manier.

Wat mij tijdens die tentoonstelling was opgevallen, is hoe creatief hij omgaat met foto's. Foto's in alle formaten van mini foto's tot grotere portretten. Hij had foto's ook op dia's geplaatst. Doordat de foto's geprojecteerd werden kregen ze een extra dimensie. En natuurlijk zijn ook de foto's zelf mij bijgebleven. Toen ik het thema hoorde, fronste ik mijn wenkbrauwen. Een man die vrouwen gaat fotograferen met als thema femme fatale ??? Maar niets van dit alles, prachtige foto's zijn het. Vaak iets wat donkerdere foto's waardoor er een zekere mystiek rond de foto's hangt.

Weldra zal u op de site http://www.koenvernimmen.be/ zijn werk kunnen bewonderen maar onthoud de naam al. U zal hem zeker nog ergens tegenkomen.


De volgende fotograaf is letterlijk nog een jonge knaap. Bert Ydiers is nog maar 16 maar weet wat fotografie is. Ik heb de eer gehad om dit jaar met hem samen te werken op de Boekenbeurs. Hij maakte de foto's, ik de artikels. Zijn werk is te bewonderen op de site http://www.boekenbeurs.be/ en op zijn eigen blog http://www.hippopotamos.be/. Voor zo ver ik weet, heeft hij zijn werk nog niet tentoongesteld maar dat zal wel niet lang meer op zich laten wachten.

Een ode aan de fotografie dus en ook wel een beetje, maar in mindere mate, aan de journalistiek.

17/11, Joan As Police Woman, AB Brussel

De voorbije week kwamen niet alleen Fleet Foxes en Mark Lanegan & Isobel Campbell nog eens op bezoek in ons land. Ook Joan As Police Woman (a.k.a. Joan Wasser) laat bij haar huidige tournee België weer niet links liggen. Ondertussen is deze -laat ons eerlijk zijn- gekke muzikale duizendpoot uit Brooklyn al zo’n 10 keer richting ons Belgenlandje getrokken. Ze speelde onder andere al in de Handelsbeurs, op Pukkelpop, in de Beursschouwburg, op Werchter, in de Botanique, in Trix en al een keertje in Ancienne Belgique. Maandag 17 november concerteerde ze weer in die laatste.

Joan bevestigde meteen haar wacko-imago door met een sixties-pruik het podium te betreden (en die gedurende heel het optreden op te houden). Ook drummer Parker Kindred en bassist Timo Ellis waren voorzien van een haardos uit de jaren ’60.

Beginnen deed JAPW met Honor Wishes, dat ook op haar nieuwste album To Survive de opener is. Zowel nummers uit haar eerste prachtige cd Real Life als songs van op haar recentste meesterwerk kwamen aan bod tijdens dit optreden. Zo speelde ze dus ook The Ride; meteen een eerste kippenvelmoment ( al is dat bij The Ride altijd het geval, hé J. ;) ). Niet veel later zorgde Miss Wasser al voor een tweede hoogtepunt met To Be Lonely, een parel uit haar nieuwste plaat die met Joan achter de vleugelpiano in de AB nóg mooier klonk dan op de cd.

Tijdens een nieuw nummer, Fire, kwam Joan’s verleden bij de (stevige) rockgroep The Dambuilders naar boven. En ook de samenwerking met Antony Hegarty (die van The Johnsons) werd niet vergeten dankzij het nummer I Defy. Hegarty zelf was er jammer genoeg niet, maar Timo en Parker namen op voortreffelijke wijze Antony’s tekst voor hun rekening. Dat deden ze ook op bij To America -een ‘subtiele’ sneer naar huidig Amerikaans president Bush- waarbij beide heren ons bijna deden vergeten dat op het album niemand minder dan Rufus Wainwright in dit nummer samen met Joan zingt. Ook in R U Not Furious doet Joan haar beklag over het Republikeinse bewind van de afgelopen 8 jaar.

Andere hoogtepunten waren Magpies (omdat er zoveel vrolijkheid in zit en het nummer live meer deed ontdekken dan wat voordien op de cd nog niet was opgevallen), Anyone (omwille van de uithaal en herinnering) en Real Life (omdat dit altijd een hoogtepunt is).

Maar hét kippenvelmoment van de avond was het allerlaatste nummer, Keeper of the flame (cover van Nina Simone) waarbij Timo Ellis zijn basgitaar omruilde voor een ukelele. Joan bracht dit nummer breekbaar mooi en meeslepend. Soms deed het zelfs een beetje denken aan Jeff Buckley, die voor zijn dood tien jaar geleden trouwens Joan’s geliefde was. Onze theorie is dan ook dat dit lied aan hem opgedragen was, zoals ook Eternal Flame (neen, géén cover van The Bangles) van op Joan As Police Woman’s debuutalbum speciaal voor hem geschreven is.
Het concert was wederom een schot in de roos, en vloog ongelooflijk snel voorbij. Maar Joan houdt van België, dus het zal waarschijnlijk niet zo heel lang duren vooraleer ze weer een tussenstop in ons land zal maken. Gelukkig maar!

Last.fm, the social music revolution

Vroeger leerde ik muziek kennen via de radio. En met vroeger bedoel ik zo’n 10 jaar geleden. De alomtegenwoordigheid van het internet, die er in 1998 nog niet was, maakt dat we nu toch al kunnen spreken over 'vroeger' als het gaat over de jaren '90. En verder ben ik zelf 10 jaar ouder, dus de Spice Girls behoren al een tijdje niet meer tot mijn muzieksmaak. Met andere woorden: de muziek waarnaar ik nu op zoek ga is anders dan die van vroeger, en ook de plaats waar ik die muziek tegenkom is veranderd.

Terwijl de radio in 1998 de voornaamste bron was om nieuwe muziek te leren kennen, heeft het World Wide Web anno 2008 die rol overgenomen, met oneindig veel mogelijkheden voor muzikanten: verschillende artiesten hebben bekendheid verworven dankzij Myspace -Lily Allen, om er maar één op te noemen-, er wordt ontzettend veel muziek gedownload op het internet (zowel legaal als illegaal), muzikanten verspreiden hun videoclips via Youtube, de biografie van nagenoeg elke artiest kan op Wikipedia gevonden worden en voortaan heeft elke muziekgroep een Facebook-fanclub.

Daarnaast is het internet ook dé plaats bij uitstek voor (jonge) onbekende artiesten om hun muziek een groter luisterbereik te geven dan enkel de garage waarin ze liedjes hebben opgenomen. En de website die misschien wel het beste werk levert in het doen ontdekken van nieuwe muziek is Last.fm.

www.last.fm

Dit online-muziekproject registreert het luistergedrag van mensen die achter hun computer zitten en maakt op basis daarvan verschillende statistieken (die dan op een profiel online worden gepubliceerd). Zo kan je via Last.fm bijvoorbeeld nagaan welke nummers je de voorbije week het vaakst hebt afgespeeld, welke artiesten het afgelopen jaar het meest door de boxen van de computer klonken, welk lied je het liefst hoorde of bijvoorbeeld ook hoeveel gebruikers van Last.fm naar een bepaalde artiest luisteren.

Aan de hand van die geregistreerde muzieksmaak heb je een aantal ‘Neighbours' die naar gelijkaardige muziek luisteren. Door te gaan kijken naar welke muziek jouw buren nóg luisteren, kan je in aanraking komen met artiesten die je voordien nog niet kende, maar die wel meestal in de lijn liggen van jouw muzieksmaak. Bovendien heeft Last.fm ook een systeem waarbij, overeenkomstig met jouw stijl van muziek, bepaalde artiesten worden aangeraden.

Sinds het ontstaan van de website in 2002 zijn de mogelijkheden op Last.fm al sterk uitgebreid. Last.fm heeft bijvoorbeeld ondertussen ook nog:

• verschillende groepen, bijvoorbeeld per muziekgenre, waar je lid van kan worden


• previews van nummers, maar vaak ook volledige songs


• aankondigingen van concerten


• een radio-station op basis van een bepaalde artiest


• wereldwijde ‘hitlijst’ op basis van het luistergedrag van àl de last.fm-gebruikers


• …

Als je van muziek houdt, is het zeker de moeite om deze website eens te bekijken, en is het nog meer de moeite om zelf een profiel aan te maken.

15 love

What's love got to do with it zong Tina Turner in 1984. 14 jaar later stel ik mij diezelfde vraag maar dan in een andere context namelijk in die van tennis. Vanwaar komt die love-fifteen vandaan in het tennis?

Iedereen heeft het wel al eens gehoord en als je het voor de eerste keer hoort dan denk je 'neen dit heb ik verkeerd begrepen' maar de scheidsrechter zegt wel degelijk love, liefde, amour, ...

Ik speel nu zelf al 12 jaar tennis en ineens dacht ik dit moet ik toch eens opzoeken.

Ik ging dus op onderzoek uit en hoewel ik meestal meteen naar mijn computer ga om iets op te zoeken was mijn eerste stop nu de boekenkast. Op mijn plechtige communie speelde ik juist één jaar tennis en vond een tante er niet beter op om mij een boek over tennis te geven.

- Ik heb van je mama gehoord dat je graag tennis speelt.
( Ja, SPELEN niet lezen ma soit ... )

Zo zie je maar dat ook ongewenste cadeaus soms van pas komen. Het is een boek van de Artis Historia reeks, jeugdsentiment alom dus. Hoewel het niet zo'n boek is waar je de foto's er zelf moest inplakken.

Het boek wist wel raad met mijn vraag. Er zijn namelijk twee verklaringen voor het fenomeen.

Volgens de Fransen heeft het niets met liefde te maken maar met de Franse uitdrukking 'L'oeuf n'est rien'. Rien, nul en de vorm van een ei, de link is er wel.

Al ooit eens een Engelsman Frans horen spreken en omgekeerd? Gezien zowel de Engelsen als de Fransen het peterschap van het tennis 'claimen' volgden de Engelsen het Franse voorbeeld. Alleen maakten zij er dus 'love' van.

Een andere verklaring ligt dichter bij ons. Zo zou de term afkomstig zijn van het Nederlandse taalgebied. Diegene die niet met een inzet speelde die speelde 'omme lof' om de eer, om niets. En taalkundig liggen 'lof' en 'love' inderdaad niet ver uiteen.

Ik zou niet een kind van deze tijd zijn als ik ook niet eens op het wereldwijde web ging kijken. Even intypen op Google en hup ik kreeg verschillende resultaten. AskOxford leek mij wel een betrouwbare bron gezien het gezag van Oxford in het Engelse taalgebied en omdat ik een fan ben van de woordenboeken.

Ook zij gaven de definitie van het ei, oeuf. Nog even doorklikken en ook de meeste andere sites verwezen naar de oeufverklaring.

De oeufverklaring is zeker een goede verklaring maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Nederlandse variant. Een beetje fierheid en zelfs patriottisme mag ook wel eens.

Mannen aan het stuur ...

Als toekomstige journalisten brengen wij veel tijd achter onze computer door. Opzoekingswerk op het internet, artikels schrijven, mails versturen naar contactpersonen, enz. Tijdens een recente zoektocht naar informatie voor een artikel vond ik de volgende uitspraak over autorijden van Albert Einstein.

"Any man who can drive safely while kissing a pretty girl is simply not giving the kiss the attention it deserves."

31/10, Selah Sue & Milow, CC Ter Dilft

Toegegeven, het was niet met heel veel enthousiasme dat ik afgelopen vrijdag naar het optreden van Milow trok in het plaatselijke cultureel centrum. Zo’n 3 jaar geleden had ik veel sympathie voor deze Leuvense singer-songwriter, maar na het grijsdraaien van You don’t know door zowat elke Vlaamse radiozender had ik er even genoeg van. Dat mijn overbuurman op kot (aan de overkant van de straat) met zijn ramen wagenwijd open tijdens examentijd meermaals per dag Milow’s eerste album The Bigger Picture afspeelde, heeft daar zeker niet in positieve zin toe bijgedragen (al kan de artiest in kwestie daar ook niet echt veel aan doen).

De reden van mijn aanwezigheid op een van de concerten van Jonathan Vandenbroeck –Milow’s echte naam – was, naast de goedkope tickets, het voorprogramma: de jonge Selah Sue is een talent waar we in de toekomst nog veel mooie dingen van zullen te horen krijgen. Milow ontdekte haar tijdens een van de maandelijkse Open Mic Avonden in het Depot (Leuven). Hij vroeg haar meteen om support act te zijn tijdens zijn concerten, en ook bij zijn huidige theatertournee mag Selah Sue dus mee op het podium.

- foto: www.myspace.com/selahsuemusic -

Sanne Putseys (a.k.a. Selah Sue) speelt naar eigen zeggen verschillende genres, maar reggae is het genre dat ze het vaakst uit haar gitaar tovert. En ondanks dat ze een frêle 19-jarige blanke jongedame is, ligt dat genre haar wel. Vrijdag opende ze met Valerie, een cover van The Zutons die in 2008 nieuw leven werd ingeblazen door Amy Winehouse en Mark Ronson. Eindigen deed Selah Sue met een Ragga Remix. De songs tussenin waren zowel zachtere, als iets meer ritmische nummers. Een kort maar krachtig optreden, waarna de overtuiging dat Selah Sue een artieste is die we zeker in’t oog moeten houden, nóg meer groeide.

Daarna verscheen Jonathan Vandenbroeck op het podium, samen met zijn band. Zowel nummers van zijn 1e album als van zijn 2e plaat Coming of age passeerden de revue. Ook You don’t know ontbrak dus niet, en tegen al mijn verwachtingen in vond ik het zelfs nog leuk dat hij dit nummer speelde. Tussen de songs door was Milow goedlachs en vertelde hij allerlei anekdotes en weetjes. Zo haalde hij bijvoorbeeld met enige trots De Standaard boven waar hij diezelfde vrijdag met een grote foto in prijkte, of legde hij uit hoe een aantal nummers tot stand waren gekomen. De cover waarmee Milow de laatste weken in de hogere regionen van de hitlijsten vertoeft, Ayo Technology, stond uiteraard ook op de setlist. De muziek zelf was zeer aangenaam om naar te luisteren, al had Milow voor een aantal songs toch zijn achtergrondzangeres thuis mogen laten.


Het is ondertussen zo’n 3 jaar geleden dat ik Milow live aan het werk had gezien, en in vergelijking met toen is Jonathan als artiest sterk gegroeid. Ik was aangenaam verrast van zijn optreden, en op sommige momenten zelfs danig onder de indruk van zijn gitaar- en zangkunsten. Een van die momenten was bij de bisnummers. Jonathan, zijn muzikanten én Selah Sue kwamen midden in het publiek staan –meer specifiek: vlak naast mij- en speelden akoestisch nog een aantal songs. Het was mooi om te zien, maar nog mooier om te horen. De zaal reageerde enthousiast: het normaal uiterst passieve Bornemse publiek gaf Milow zelfs een staande ovatie. Ja hoor, ook ik stond rechtop luid in mijn handen te klappen.

Mijn sympathie voor Milow staat na vrijdagavond weer op het peil van 3 jaar geleden. Zijn muziek kan me wel nog geen kippenvel bezorgen zoals deze meneer dat kan, maar vrijdag heb ik echt genoten van Milow’s concert. En daarom begin ik mijn laatste zin met hetzelfde woord als de eerste. Toegegeven, voor dit optreden zat ik met een aantal vooroordelen, maar Jonathan Vandenbroeck, alias Milow, is een goede muzikant, een mooie singer-songwriter, een geweldige performer en een straffe zanger.

Vrouwen aan het stuur ... ( vul zelf maar aan )

Vier jaar geleden kon ik met trots zeggen dat ik mijn rijbewijs had gehaald. Ik dacht nu zijn mijn dagen van geklungel in de auto voorbij. Geen zorgen meer over stilvallen, te veel gas geven, richtingaanwijzer opzetten, te bruusk remmen, ...

Ok, het duurt wel nog een jaartje, nadat je dat roos papiertje in handen hebt, voor je een volleerd chauffeur bent. Maar de gedachten van niet meer LEREN autorijden was een grote geruststelling. Tot ...

Brussel was niet enkel voor mij een aanpassing maar ook voor mijn ouders. Ineens moesten zij hun weg kennen in Brussel met de auto. En ja hoor, één van de eerste keren in Brussel en een botsing. Op een kruispunt rijdt er iemand ( met een BMW misschien geen te verwaarlozen detail ) tegen ons. Geen gewonden alleen wat geschrokken maar voor Odette ( onze auto, ik geef levenloze dingen graag een naam ) was er slechter nieuws. Perte totale luidde het verdict. Het afscheid viel me zwaar want het was met deze auto dat ik had leren autorijden.

Vorige week stond er een blinkende nieuwe Opel Corsa op onze oprit. Weer een klein autootje want dat hebben mijn mama en ik het liefst. Alhoewel klein, deze auto was 10 à 12 cm langer en 4 cm breder.

Meesten onder jullie denken misschien toch niet zo erg maar voor mij is dat dus a big deal. Parkeren is sowieso al niet mijn sterkste en onze oprit oprijden is ook niet altijd even makkelijk.

Het bleef echter niet bij de afmetingen. Voorbereidingen eerste autorit : zetel verstellen, spiegels juist zetten, alle knoppen vinden : ruitenwissers, lichten, enz. Dit zijn allemaal nog maar de praktische zaken van het autorijden. Ik had nog geen meter laat staan een kilometer gereden.

Contact op, handrem los en starten maar ... Wacht es, achteruit hoe zit dat hier? Ah, je moet eerst iets induwen ach zo ( dit was bij Peugeot anders ). Ok, oprit af en rijden maar. Oeps, te veel gas maar toch vertrokken. Ai, weer te veel gas op het einde van de straat, starten in bergop want er kwam toch juist een bus af zeker... Oh, in welke versnelling sta ik hier nu, eerste neen tweede vroem echt wel te veel gas... De eerste kilometers gaan moeizaam, ik geraak die auto moeilijk gewoon of misschien die auto mij niet.

Uiteindelijk veilig en wel aangekomen en gelukkig plaats genoeg om te parkeren. Dit heb ik nu nog kunnen vermijden maar voor hoe lang ...

ps: Geloof het of niet, ik ben niet stilgevallen. Toch één ding om trots op te zijn.

Alweer Palin...

Het Palin-circus blijft duren. Saturday Night Live voert de running mate van McCain alweer op. Dit keer gaat het om een rap-song waarin er gelachen wordt met Palins uitspraken. Sarah Palin zit zelf in de studio en vreemd genoeg lijkt ze het allemaal nog leuk te vinden ook: Palin Rap.

- foto: www.nbc.com -

Dat het maar snel 4 november is ...

Week van de taal: Mira en Hannelore

Vlaanderen kent heel wat goede zangers en zangeressen. Het zou een beetje absurd zijn om ze hier allemaal op te noemen, maar ik zou het -met de 'Week van de taal' bij de vrt in gedachten- wel graag even over 2 van hen hebben.

Het gaat om 2 jonge zangeressen die misschien nog niet helemaal bekend zijn bij het grote publiek, maar die wel opvallen dankzij de taal waarin ze zingen. Beide studeerden kleinkunst aan Studio Herman Teirlinck. Toch verschillen ze van elkaar op een heel belangrijk punt: De ene zingt in een taaltje dat me bekend in de oren klinkt. Bij de andere moet ik wat meer moeite doen om de woorden die ze zingt te ontcijferen.

Mira Bertels, of kortweg Mira (haar artiestennaam), maakte in 2005 een eerste full-cd, "In de daluren", die vanaf november 2006 in de betere platenzaak te vinden was. De jaren voordien stond Mira al een aantal keer op verschillende Vlaamse podia, gewapend met haar piano en grappige anekdotische teksten. Maar de eerste keer dat ik Mira's liedjes te horen kreeg, was pas toen 'In de daluren' -de gelijknamige single- op de eerste plaats stond in het Radio 1-programma Carte Blanche (ondertussen omgedoopt tot Vox).

-foto: www.mira-online.be -

Wat meteen opvalt is dat Mira's teksten wat afwijken van het Algemene Nederlands. Deze jongedame heeft er namelijk haar handelsmerk van gemaakt om in het Antwerps te zingen. Of beter gezegd: Mira zingt Nederlandstalige liedjes met een Antwerpse tongval. Helemaal plat klinkt het dus nooit, al maakt ze daar wel 1 uitzondering op: in het nummer Voal Weecees zingt Mira op een heel beschrijvende en vooral grappige manier over het niet zo propere sanitair (en al wat daar bij hoort) in een of ander (Antwerps) café. Het plat Aantweirps versterkt de sfeer die in het lied beschreven wordt. Hilarisch!

Zo'n 2 jaar na Mira's definitieve verschijning op het Vlaamse muziektoneel, brengt de West-Vlaamse Hannelore Bedert haar eerst album, "Wat als", uit. Voorafgaand aan dit debuut won Hannelore in december 2007 de Nekka-prijs, waardoor ze een half jaar later tijdens Nekka-nacht mee op het podium mocht met Bart Peeters. Daar verbaasde ze nagenoeg het hele Sportpaleis; het publiek was laaiend enthousiast, en Bart Peeters deed er nog een schep bovenop door Hannelore “één van de beste zangeressen van België” te noemen.

- foto: www.hannelorebedert.be -

Bedert zingt over kleine levenswijsheden en alledaagse emoties. Althans, dat lees ik toch in recensies en biografieën. Want terwijl Mira een ode brengt aan de Antwerpse taal, haalt Hannelore meer dan eens haar eigen West-Vlaamse dialect boven. En laat dat nu net een taal zijn die ik niet echt onder de knie heb. Toch is dat geen drempel; de West-Vlaamse klanken geven de nummers meer eigenheid, en Hannelore's stem maakt het beluisteren van haar songs meer dan waard.

Zowel Mira als Hannelore Bedert treden komende maanden nog op in verschillende Vlaamse culturele centra. Allen daarheen !

Mira:

Hannelore Bedert:

Salam haleikum en de kusjesdans

verslag van een Marokkaanse bruiloft

Saïd heeft net zijn maten gebeld, over een minuutje komen ze ons oppikken in de Lemonnierstraat. We zijn al een uur op stap in de buurt van het Zuidstation en ik heb nog geen enkele blanke gezien. Beklemmend. En nu ga ik dus in zo'n boomcar stappen met nóg twee Marokkanen. Type getrimd baardje, een zonnebril en een joggingpak, ongetwijfeld. Twee weken geleden is er een agent neergestoken in de Marollen, zou ik mijn moeder nog gauw een berichtje sturen? Meer tijd om na te denken krijg ik niet, want voor mijn neus zwaait een portier open en voor ik het weet zitten Saïd en ik op de achterbank. Een tweedehands stationwagen. Madonna schalt door de boxen. "Aah, goeiendag, ik ben Aziz. Alles goed?". De chauffeur heeft een jeans aan en een hemdje. Naast hem een postuur met net dezelfde outfit."Goedenavond, ik ben Rachid. Klaar om naar het trouwfeest te gaan?"

Twee uurtjes eerder. Het is zaterdagavond en ik zit rustig een sandwich te eten in de keuken van mijn kot. Saïd komt binnen. Hij is huisbewaarder en om de paar dagen komt hij kijken of alles nog goed loopt. "Saïd", zeg ik, "op twee weken tijd zijn hier al twee vrouwen voor mijn neus bestolen. Wat is dit toch voor een buurt?" Hij is zowel Marokkaan als Belg en voelt zich persoonlijk aangesproken. Mijn sandwich verdwijnt in de koelkast en samen gaan we de straat op. Ik moet en zal de wijk van een andere kant leren kennen. "Dit is een leuk restaurant", "hier hebben ze goede thee", "bij die Egyptenaar moet je zeker gaan"...ik leer veel bij, maar Saïd vindt dat het nog beter kan. "En als je nu vanavond eens met me meegaat naar een Marokkaanse bruiloft?" "Hoe? Wat?? Euh, ja, maar ik ken die mensen niet, en ik ben toch niet gevraagd en ik ben er niet op gekleed en.." Nog meer argumenten zoeken heeft geen zin. Niet veel later staan we aan de moskee in de Fosnylaan.

Aziz en Rachid vinden de hele situatie wel grappig. Van ons vieren is eigenlijk alleen Rachid gevraagd, hij is de neef van de trouwer, Khaled. En dan heeft Saïd ook nog eens een onbekende niet-Marokkaan meegebracht. Lollig! Khaled staat al op straat om zijn gasten te verwelkom. Hij heeft witte puntige pantoffels aan en een lang wit kleed. Toch frisjes op dit uur van de avond! Hij staat aan de moskee, maar blijkbaar gaat het feest in de twee zalen ernaast door. Twee zalen? Aziz moet lachen. "Bij een Arabische bruiloft vieren mannen en vrouwen apart feest, wist je dat niet?" Geen kusjesdans dus vanavond.

Mannen met baarden
De feestzaal is een vroegere garage die met mozaïektegeltjes is bezet. Overal staan tafeltjes met daaraan mannen met baarden die thee slurpen. Ik heb de indruk dat ik niet zo opval. Misschien omdat er wel meer mensen wat onwennig bijlopen? Aan het tafeltje waar wij bijschuiven wordt over Albert Heijn gesproken. Nederlandse Marokkanen! Hier had ik nog niet over nagedacht: bij familiefeesten is Arabisch de enige gemeenschappelijke taal.

Salam haleikum, félécitations, vier kussen. De familie komt ons goeiedag zeggen. Meteen krijgen we ook zo'n thee ingeschonken. Lekker, munt met suiker! Mijn gastheren beginnen gezellig te keuvelen, ik tast de omgeving wat af. Ik ben toch wat ontgoocheld. Dit ziet er echt niet uit als een trouwfeest. De ingang is een lompe kantelpoort, de tafeltjes zijn bedekt met goedkoop tafelpapier en het is zo fris dat iedereen zijn jas aanhoudt. Saïd vertelt dat het een vrij sobere bruiloft is, want er is zelfs geen orkestje gevraagd. Bij de vrouwen wel, dat kunnen we horen via de houten wand die de twee zalen scheidt. Voor mij klinkt het als Chinees, maar blijkbaar worden de twee getrouwden bezongen, zowel in het Arabisch als in het Berbers.

Elf uur. Aziz was al van plan naar huis te gaan, maar plots worden plastieken vorken uitgedeeld. We krijgen eten! Op elke tafel wordt een grote visschotel geplaatst waar met z'n allen uit geschept wordt. Het hele tafelkleed ligt vol met restjes. Een kwartiertje en hop, daar is de volgende gang. Schapenvlees dit keer en het is echt geweldig lekker. Dit eten moet echt uren gestoofd hebben om zo mals te worden, maar weer vijftien minuten later staat er een schaal fruit in de plaats. Ben ik nu de enige die vindt dat dit vlug gaat? Sommigen beginnen de zaal te verlaten. Dit gaat toch erg snel! Saïd? "Tja, de bruidegom heeft toch een beetje op de uitgaven bespaard. Er is geen muziek dus gaan de mensen weg." Spijtig, ik had weleens zo'n Arabische dans willen zien. Nu vinden mijn gezellen het ook welletjes. Op weg naar huis moeten ze nog steeds lachen om mijn verbaasde blikken vanavond. "Als ik trouw zal ik je ook uitnodigen", zegt Aziz, "dan zal je wat zien!"
Hartelijke jongens, die Marokkanen.




Zou de bruid er zo hebben uitgezien? Ik heb er het raden naar...

Tom Heremans is een fan armer

Groot was mijn verbazing toen ik dit weekend de weekendbijlage van De Standaard begon te lezen. Op pagina 3 stond er een artikel over Kirsten Mertes. De stagiair bij P-magazine die undercover is gegaan bij Miss Belgian Beauty.

Een interessant gegeven inderdaad, vooral voor iemand die journalistiek studeert maar mijn enthousiasme om het artikel te lezen was snel over, héél snel, meteen na de eerste alinea al.

Laat ik hier even Tom Heremans citeren uit zijn artikel : Kirsten Mertes, undercovermiss ( De Standaard Weekend, 18 - 19 oktober )

'Het is altijd hetzelfde liedje. Als wij hier bij De Standaard een stagiair over de vloer krijgen, dan is dat een pokdalig pol&soc'er die het Lambermont-akkoord uit het hoofd kan opzeggen en die niets liever doet dan drie dagen aan een stuk, zonder zich te wassen, post te vatten aan de poort van Hertoginnedal. Volstrekt niets valt daarmee aan te vangen. Dat komt ervan als je stagiairs aanneemt op basis van hun algemene kennis.'

Waarom is die bekwaamheidsproef er weer? Oh ja juist, om je algemene kennis te testen. Die is immers erg belangrijk voor een journalist.

En moeten wij als toekomstige journalisten niet initiatief nemen en het nieuws gaan opzoeken? Dat over 'je drie dagen niet wassen' zijn ze er wel even vergeten bij te vermelden.

Ok, toegegeven Tom Heremans wilt hier het contrast maken met de stagiair bij P-magazine die volgens hem dan weer alleen aangenomen is op basis van'hoe goed ze met een badpak staat' maar ik kon er toch niet om lachen. Ik zou zeggen medestudenten die naar De Standaard gaan, jullie zijn gewaarschuwd.

En mochten jullie daar Tom Heremans tegen het lijf lopen, hebben jullie twee keuzes denk ik : hem eens aan de tand voelen of vriendelijk lachen. Hoewel journalisten het conflict moeten opzoeken, lijkt mij de tweede keuze toch de verstandigste.

Zelf heb ik Tom Heremans al eens ontmoet en vond ik hem echt wel sympathiek. Nu ik eraan denk ook toen was ik niet akkoord met een uitspraak van hem in één van zijn columns. Hij had namelijk geschreven dat vrouwen geen humor hadden. Dat kon ik toch niet zomaar laten voorbij gaan ...

Hij was toen verbaasd over de vele reacties die hij had gekregen op die column maar wat wil je als je zoiets schrijft in DSM dat naar mijn mening meer vrouwelijke dan mannelijke lezers telt.

Het aantal vrouwen is natuurlijk wel groter dan het aantal toekomstige stagiairs bij De Standaard maar deze uitspraak mocht toch niet onopgemerkt voorbij gaan, vond ik. En waar kan ik die uitspraak beter aankaarten dan op een blog van studenten journalistiek ???

Palin meets Palin

Een aantal dagen geleden had ik het in deze post nog over de Amerikaanse actrice Tina Fey die voor het programma Saturday Night Live (NBC) vice-presidentskandidate Sarah Palin imiteert.

In de aflevering van zaterdag 18/10 verscheen niet alleen Tina Fey (in 'Sarah Palin outfit') ten tonele, maar kwam ook de échte Sarah Palin eens langs: filmpje !

Wolke neun

In de lessen journalistiek schrijven horen we dat je meteen moet beginnen met het nieuws maar ik denk niet dat die aanpak hier verstandig zou zijn. Mijn eerste zin zou dan luiden :

Ik heb op het Filmfestival in Gent een film gezien over liefde en seks na je zestigste.

Laat ik het toch even anders aanpakken om de lezers niet meteen af te schrikken. Tegen de regels in toch eerst wat sfeer scheppen.

Maandag 13 oktober stond er een bezoek aan de 35ste editie van het Filmfestival in Gent op mijn programma. Mijn keuze was uiteindelijk gevallen op de film Wolke neun van de regisseur Andreas Dresen. Het thema van de film liefde en seks boven je zestigste is nu niet echt een alledaags thema voor een film maar je gaat nu eenmaal naar het Filmfestival voor ‘eens iets anders’.


Verhaal

Het verhaal is eigenlijk een banaal liefdesverhaal over een getrouwd koppel en de vrouw wordt halsoverkop verliefd op een andere man. Alleen gaat het verhaal niet over een koppel dertigers met een druk leven vertolkt door Jude Law en Penélope Cruz maar gaat het om een koppel van in/rond/boven de zestig dat al 30 jaar getrouwd is met in de hoofdrollen Horst Rehberg en Ursula Werner.

Regisseur

De zaal zat volledig vol en ook de regisseur zelf was aanwezig. Voor het begin van de film was er even tijd voor een kort interview met hem. Een korte toelichting over zijn motivatie, de acteurs en de manier van filmen.

Hij heeft zijn inspiratie voor deze film gehaald bij een documentaire van Piet Eekman, Man of my grandmother. Hij wil met deze film het onderwerp van liefde en seks boven je zestigste onder woorden brengen.

De acteurs kent hij persoonlijk en zij hadden geen problemen met de vele naaktscènes die de film telt. Hij wijst er wel op dat de film in de eerste plaats een liefdesverhaal is en dat het niet enkel om seks draait.

Een interessant aspect van de film is wel dat er geen screenplay was. Alles wat er gezegd wordt, is improvisatie van de acteurs. Andreas Dresen gebruikt in deze film erg veel close-ups om de angst voor het ouder worden, die overheerst in onze huidige maatschappij, aan te kaarten. Rimpels zijn voor hem een landschap van het leven.

Film

Met deze extra informatie begint dan de film. Dat het niet enkel om seks draait, is mij na de eerste scène toch niet helemaal duidelijk. Inge ( Ursula Werner ) komt gewoon even een broek afgeven maar het eindigt wel allemaal op het tapijt. Nu wordt het ons ook duidelijk waarom Roel Van Bambost vroeg of de acteurs geen schroom hadden. Andreas Dresen schrikt niet weg van full frontal nudity. Het is toch wel even slikken.

Het verhaal kabbelt verder doorspekt met clichés van het liefdesverhaal. Naarmate de film vordert, valt hun leeftijd mij wel steeds minder en minder op. Het decor verraadt wel nog dat we het hier niet over een jong hip koppel hebben. Hun gedragingen daarentegen zijn identiek aan puberliefdes. Stiekem afspreken en elkaar ’s avonds laat opbellen. Naar het einde toe wordt het geheel wel wat langdradig. Inge besluit dan uiteindelijk toch haar man in te lichten over het overspel met alle gevolgen van dien natuurlijk. Het einde van de film toont goed dat een gebroken hart op welke leeftijd dan ook moeilijk te lijmen valt.

Oordeel

Ik vind het erg moeilijk om een eenzijdig oordeel over deze film te vellen. Ik had er weliswaar meer van verwacht vooral omdat je leest dat de film in Cannes een staande ovatie heeft gekregen. Het applaus achteraf in Gent leek mij eerder een beleefdheidsapplaus omdat de regisseur in de zaal zat. Op het einde had ik een dubbel gevoel van ‘is het dit maar’ en een gevoel van ‘is het dat dan’, ‘is dat dan de realiteit’. Van een dubbel gevoel gesproken …


Het Filmfestival eindigt zaterdag met als slotfilm : The Wrestler.

Bekende Amerikanen in de bres voor Obama en McCain

Over minder dan een maand weten we wie de nieuwe president van de Verenigde Staten is. De verkiezingskoorts blijft stijgen, en de strijd tussen republikeinen en democraten wordt steeds harder en bitser. Er wordt hevig gedebatteerd, en de verwijten en beschuldigingen die beide (vice-)presidentskandidaten naar elkaars hoofd slingeren, nemen in aantal toe.

Verschillende artiesten en mediafiguren mengen zich ondertussen ook in het debat dat op 4 november 2008 zijn hoogtepunt kent. Zo roepen bijvoorbeeld diverse acteurs, actrices en muzikanten de kiezer op om zich te registreren. En uiteraard ook om op die bewuste eerste dinsdag van november te gaan stemmen, door -op het eerste zicht een beetje contradictorisch- de Amerikaanse burger in een filmpje de boodschap mee te geven niét te gaan stemmen.

Een ander initiatief om de kiezer op verkiezingsdag uit zijn kot te lokken is de Swing State Voter Awareness Tour. Onder meer Jack Johnson, Norah Jones, Ben Harper of Crosby & Nash zullen optreden tijdens deze concertreeks die georganiseerd wordt door de Beastie Boys en zal plaatsvinden in -u raadt het al- een aantal swing states.

Die Beastie Boys zijn evenwel niet geheel onpartijdig. Deze groep roept niet alleen op om op 4 november naar de stembus te trekken; ze raden de kiezer ook aan om het bolletje naast de naam Obama in te kleuren.

Ook heel wat andere mediafiguren gaven hun politieke voorkeur al te kennen. Bruce Springsteen, Scarlett Johansson, Homer Simpson, Joan As Police Woman of Tom Hanks zijn maar enkele BA's (bekende Amerikanen) vanwie Obama een stem zal krijgen.

Sylvester Stallone, Chuck Norris of Jon Voigt uiten dan weer hun steun aan McCain. Anderen zijn nog onbeslist. Angelina Jolie bijvoorbeeld, en zowel McCains kamp als dat van Obama willen maar al te graag dat deze grote vis een steunbetuiging uitspreekt in het voordeel van hun kamp.

Sommige mediafiguren halen zelfs voordeel uit de hele hetze rond de nakende presidentsverkiezingen. De tot nog toe (in het buitenland) vrij onbekende actrice en comédienne Tina Fey blijkt, mits een kleine aanpassing aan kledij en kapsel, een look-alike van vice-presidentskandidate Sarah Palin te zijn. Fey heeft op enkele weken tijd miljoenen dollars binnengereven dankzij haar, zeer geslaagde, imitaties van Palin in het programma Saturday Night Live op NBC.

De video's van deze parodieën werden ondertussen al door miljoenen mensen bekeken. Eén ervan is zelfs de meest bekeken video ooit die op nbc.com verscheen. En ja hoor, ook Fey heeft haar sympathie voor Obama al duidelijk gemaakt.

- foto: http://www.telegraph.co.uk/ -

De vraag is of die openlijke steunbetuigingen van bekend Amerika aan een van de 2 presidentskandidaten een invloed zouden kunnen hebben op het stemgedrag van de Amerikaanse man in de straat (dat zou nog eens een leuk thesis-onderzoek zijn!). Moest dat wel zo zijn, dan ziet het er in ieder geval goed uit voor Obama, die een duidelijk overwicht heeft in aantal medestanders uit dit artistieke wereldje.

Van mij mag hij alvast winnen.

Communiceren met een grote mond

Theaterstuk DegrotemonD van Valentijn Dhaenens ( SKaGeN )

In de moderne digitale wereld van vandaag hebben wij vele vormen van communicatie voorhanden. Neem nu als voorbeeld deze blog, een recent fenomeen van communicatie waar bloggers hun ideeën en boodschappen aan de wereld verkondigen. Je zou het een soort van redevoeren kunnen noemen maar dan digitaal en geschreven.

In die moderne, digitale wereld vol communicatiemogelijkheden vond Valentijn Dhaenens het passend een ode te brengen aan 2500 jaar redevoeren. Een oude vorm van communicatie die nu nog door de groten der aarde wordt gehanteerd. De ene al wat beter dan de andere want redevoeren is dan ook een kunst. Daarmee is het niet verwonderlijk dat het zich makkelijk leent voor een theaterstuk. Valentijn Dhaenens brengt fragmenten van verschillende toespraken . Grote namen zoals Pericles, Kennedy, GW Bush, … maar ook onze koning Boudewijn krijgt een plaatsje. Een saaie monoloog van fragmenten die aaneen werden geplakt, was het zeker niet. Hij stond er weliswaar helemaal alleen voor maar had zes verschillende microfoons ter beschikking. Elke toespraak kreeg dan ook een passende microfoon. Sommige fragmenten volgden elkaar gewoon op, anderen werden onderscheiden door een streepje muziek. Onze koning Boudewijn en zijn toespraak tijdens de abortuskwestie werd ingeleid door een eigenzinnige versie van de Brabançonne. De setting leende zich perfect voor dit theaterstuk. Een oud auditorium met houten banken en stoeltjes. Op één van de borden vooraan werden de namen van de redenaars geprojecteerd en weer uitgeveegd bij het einde van de toespraak. Het hele theaterstuk door was er een soort van versmelting tussen oud en nieuw. Recente toespraken over 9/11 en Pericles kwamen aan bod, de oude setting van het auditorium met de technologie van projecties en computers en dan de oudste vorm van communicatie verweven in een eigentijds theaterstuk. Het applaus op het einde loog er niet om al is er toch wel een punt van kritiek. Een redevoering komt pas echt tot zijn recht op het moment dat hij voor de eerste maal wordt uitgesproken. Op dat ogenblik spelen er veel elementen een cruciale rol zoals de angst van de persoon, het waarom van de redevoering, de plaats, de situatie, … Het publiek kon nu soms lachen met een toespraak uit volle oorlogstijd maar op het moment zelf is dat bittere ernst.

Gezien in het Stuk Leuven, 4 oktober.

Goede winter in oktober

Justin Vernon is voor de meesten onder ons een nobele onbekende. Maar het pseudoniem waaronder zijn band muziek maakt, Bon Iver (een verbastering van het Franse ‘bon hiver’) doet inmiddels bij heel wat muziekliefhebbers een belletje rinkelen.

Zijn debuutalbum 'For Emma, forever ago' werd, naar mijn mening zeer terecht, bejubeld met allerlei superlatieven. ‘Buitenaards mooi’, ‘absolute magie’ of ‘een van de mooiste muzikale pareltjes ooit’ zijn er maar enkelen van.

Dat album kwam tot stand nadat Vernon zich na een liefdesbreuk gedurende drie wintermaanden terugtrok in een verlaten blokhut in het Noordwesten van Wisconsin. In alle isolement schreef hij daar zijn verdriet, emoties en gedachten van zich af, in de vorm van beklijvend mooie songs. Een kleine 2 jaar na zijn verblijf in, zoals hij zelf noemt, the middle of nowhere, is Bon Iver volop aan het touren.

Wij Belgen mogen van geluk spreken, want de afgelopen 9 maanden concerteerden Justin en de zijnen hier al 3 keer. De eerste korte passage (april, Ancienne Belgique), ging onopgemerkt voorbij, maar nog geen 2 maanden later werd de Vooruit in Gent overspoeld door ‘indie-folkfans’ die die Bon Iver wel eens live wilden horen en zien. Het (gratis) optreden werd noodgedwongen naar een grotere zaal verplaatst, maar zelfs de ruimere Balzaal kon niet al de toegestroomde muziekliefhebbers herbergen (ik was een van de gelukkigen die toen wél nog is binnen geraakt). De reacties op dat concert waren zeer positief, buitengewoon lovend zelfs, waardoor de verwachtingen voor Bon Iver’s 3e bezoek aan België de hoogte in gingen. Dat viel ook te merken aan de ticketverkoop. Reeds maanden op voorhand waren alle tickets uitverkocht.

Dat 3e bezoek was afgelopen vrijdag (3 oktober 2008) in de Orangerie van de Brusselse Botanique. De Amerikaanse groep Bowerbirds verzorgde het voorprogramma, maar uiteraard kwam het overgrote deel van het publiek voor Bon Iver.

Flume, de eerste song op zijn debuutalbum, was meteen ook het openingsnummer. Het publiek was vanaf dit moment gewillig muisstil en dat bleef ook zo de rest van de avond. Behalve dan wanneer Justin Vernon naar het einde toe het publiek vroeg om bij The Wolves mee ‘what might have been lost’ te zingen. En bij het luide oprechte applaus na ieder nummer, uiteraard.

Terwijl het album For Emma, forever ago zeer ingetogen en soms zelfs hymnisch is, kwam Bon Iver tijdens dit optreden een aantal keer iets steviger uit de hoek. Zo werd het wondermooie Blindsided voorzien van een rockend instrumentaal middenstuk en klonken 2 nieuwe nummers, Bloodbank en Babies ook al iets ruiger. Bij re:stacks verlieten de overige bandleden het podium en bleven enkel Justin Vernon en zijn gitaar over: adembenemend mooi, en een van de vele kippenvelmomenten die avond.

Omdat het repertoire van Bon Iver nog iets te beperkt is, werd ook beroep gedaan op een aantal covers. Gitarist Mike Noyce (‘Mikey’) kreeg de kans om zijn kunnen te tonen tijdens Simple Man van Graham Nash. En voor Loving’s for fools, een nummer van de onbekende Sarah Siskind, vervoegden Bowerbirds Bon Iver op het podium en brachten ze dit lied a capella. Dit was meteen ook het sluitstuk van een relatief kort maar oh-zo intens mooi optreden. Een langgerekt kippenvelmoment, en puur genieten. En nu: uitkijken naar de opvolger van For Emma, Forever Ago.

Setlist:

Flume
Skinny Love
Creature Fear
Lump Sum

Blindsided
Bloodbank
Simple Man
The Wolves
re:stacks
-------------------------
Babies
For Emma

Loving’s for fools

Kleine inleiding

Muziek is een van mijn passies. Daarom ga ik ook bij de verschillende posts die ik hier op deze blog zal plaatsen, muziek op een of andere manier naar voor schuiven. Dat kan zeer ruim opgevat worden. Soms zal die link heel duidelijk zijn. In andere blogposts is de verbinding met muziek misschien nogal vaag. In elk geval: veel leesplezier !

Welkom !

Voilà, hier is ie dan. Na een aantal omwegen, computerperikelen en hindernissen kunnen wij u eindelijk welkom heten op onze blog. En ‘wij’ dat zijn Bart, Nele en Liesbeth De komende maanden zullen hier blogposts verschijnen over wat ons interesseert, intrigeert, opvalt, tegensteekt of bijblijft. Of anders gezegd: we zullen schrijven over vanalles en nog wat !