17/11, Joan As Police Woman, AB Brussel

De voorbije week kwamen niet alleen Fleet Foxes en Mark Lanegan & Isobel Campbell nog eens op bezoek in ons land. Ook Joan As Police Woman (a.k.a. Joan Wasser) laat bij haar huidige tournee België weer niet links liggen. Ondertussen is deze -laat ons eerlijk zijn- gekke muzikale duizendpoot uit Brooklyn al zo’n 10 keer richting ons Belgenlandje getrokken. Ze speelde onder andere al in de Handelsbeurs, op Pukkelpop, in de Beursschouwburg, op Werchter, in de Botanique, in Trix en al een keertje in Ancienne Belgique. Maandag 17 november concerteerde ze weer in die laatste.

Joan bevestigde meteen haar wacko-imago door met een sixties-pruik het podium te betreden (en die gedurende heel het optreden op te houden). Ook drummer Parker Kindred en bassist Timo Ellis waren voorzien van een haardos uit de jaren ’60.

Beginnen deed JAPW met Honor Wishes, dat ook op haar nieuwste album To Survive de opener is. Zowel nummers uit haar eerste prachtige cd Real Life als songs van op haar recentste meesterwerk kwamen aan bod tijdens dit optreden. Zo speelde ze dus ook The Ride; meteen een eerste kippenvelmoment ( al is dat bij The Ride altijd het geval, hé J. ;) ). Niet veel later zorgde Miss Wasser al voor een tweede hoogtepunt met To Be Lonely, een parel uit haar nieuwste plaat die met Joan achter de vleugelpiano in de AB nóg mooier klonk dan op de cd.

Tijdens een nieuw nummer, Fire, kwam Joan’s verleden bij de (stevige) rockgroep The Dambuilders naar boven. En ook de samenwerking met Antony Hegarty (die van The Johnsons) werd niet vergeten dankzij het nummer I Defy. Hegarty zelf was er jammer genoeg niet, maar Timo en Parker namen op voortreffelijke wijze Antony’s tekst voor hun rekening. Dat deden ze ook op bij To America -een ‘subtiele’ sneer naar huidig Amerikaans president Bush- waarbij beide heren ons bijna deden vergeten dat op het album niemand minder dan Rufus Wainwright in dit nummer samen met Joan zingt. Ook in R U Not Furious doet Joan haar beklag over het Republikeinse bewind van de afgelopen 8 jaar.

Andere hoogtepunten waren Magpies (omdat er zoveel vrolijkheid in zit en het nummer live meer deed ontdekken dan wat voordien op de cd nog niet was opgevallen), Anyone (omwille van de uithaal en herinnering) en Real Life (omdat dit altijd een hoogtepunt is).

Maar hét kippenvelmoment van de avond was het allerlaatste nummer, Keeper of the flame (cover van Nina Simone) waarbij Timo Ellis zijn basgitaar omruilde voor een ukelele. Joan bracht dit nummer breekbaar mooi en meeslepend. Soms deed het zelfs een beetje denken aan Jeff Buckley, die voor zijn dood tien jaar geleden trouwens Joan’s geliefde was. Onze theorie is dan ook dat dit lied aan hem opgedragen was, zoals ook Eternal Flame (neen, géén cover van The Bangles) van op Joan As Police Woman’s debuutalbum speciaal voor hem geschreven is.
Het concert was wederom een schot in de roos, en vloog ongelooflijk snel voorbij. Maar Joan houdt van België, dus het zal waarschijnlijk niet zo heel lang duren vooraleer ze weer een tussenstop in ons land zal maken. Gelukkig maar!