17/11, Joan As Police Woman, AB Brussel

De voorbije week kwamen niet alleen Fleet Foxes en Mark Lanegan & Isobel Campbell nog eens op bezoek in ons land. Ook Joan As Police Woman (a.k.a. Joan Wasser) laat bij haar huidige tournee België weer niet links liggen. Ondertussen is deze -laat ons eerlijk zijn- gekke muzikale duizendpoot uit Brooklyn al zo’n 10 keer richting ons Belgenlandje getrokken. Ze speelde onder andere al in de Handelsbeurs, op Pukkelpop, in de Beursschouwburg, op Werchter, in de Botanique, in Trix en al een keertje in Ancienne Belgique. Maandag 17 november concerteerde ze weer in die laatste.

Joan bevestigde meteen haar wacko-imago door met een sixties-pruik het podium te betreden (en die gedurende heel het optreden op te houden). Ook drummer Parker Kindred en bassist Timo Ellis waren voorzien van een haardos uit de jaren ’60.

Beginnen deed JAPW met Honor Wishes, dat ook op haar nieuwste album To Survive de opener is. Zowel nummers uit haar eerste prachtige cd Real Life als songs van op haar recentste meesterwerk kwamen aan bod tijdens dit optreden. Zo speelde ze dus ook The Ride; meteen een eerste kippenvelmoment ( al is dat bij The Ride altijd het geval, hé J. ;) ). Niet veel later zorgde Miss Wasser al voor een tweede hoogtepunt met To Be Lonely, een parel uit haar nieuwste plaat die met Joan achter de vleugelpiano in de AB nóg mooier klonk dan op de cd.

Tijdens een nieuw nummer, Fire, kwam Joan’s verleden bij de (stevige) rockgroep The Dambuilders naar boven. En ook de samenwerking met Antony Hegarty (die van The Johnsons) werd niet vergeten dankzij het nummer I Defy. Hegarty zelf was er jammer genoeg niet, maar Timo en Parker namen op voortreffelijke wijze Antony’s tekst voor hun rekening. Dat deden ze ook op bij To America -een ‘subtiele’ sneer naar huidig Amerikaans president Bush- waarbij beide heren ons bijna deden vergeten dat op het album niemand minder dan Rufus Wainwright in dit nummer samen met Joan zingt. Ook in R U Not Furious doet Joan haar beklag over het Republikeinse bewind van de afgelopen 8 jaar.

Andere hoogtepunten waren Magpies (omdat er zoveel vrolijkheid in zit en het nummer live meer deed ontdekken dan wat voordien op de cd nog niet was opgevallen), Anyone (omwille van de uithaal en herinnering) en Real Life (omdat dit altijd een hoogtepunt is).

Maar hét kippenvelmoment van de avond was het allerlaatste nummer, Keeper of the flame (cover van Nina Simone) waarbij Timo Ellis zijn basgitaar omruilde voor een ukelele. Joan bracht dit nummer breekbaar mooi en meeslepend. Soms deed het zelfs een beetje denken aan Jeff Buckley, die voor zijn dood tien jaar geleden trouwens Joan’s geliefde was. Onze theorie is dan ook dat dit lied aan hem opgedragen was, zoals ook Eternal Flame (neen, géén cover van The Bangles) van op Joan As Police Woman’s debuutalbum speciaal voor hem geschreven is.
Het concert was wederom een schot in de roos, en vloog ongelooflijk snel voorbij. Maar Joan houdt van België, dus het zal waarschijnlijk niet zo heel lang duren vooraleer ze weer een tussenstop in ons land zal maken. Gelukkig maar!

Last.fm, the social music revolution

Vroeger leerde ik muziek kennen via de radio. En met vroeger bedoel ik zo’n 10 jaar geleden. De alomtegenwoordigheid van het internet, die er in 1998 nog niet was, maakt dat we nu toch al kunnen spreken over 'vroeger' als het gaat over de jaren '90. En verder ben ik zelf 10 jaar ouder, dus de Spice Girls behoren al een tijdje niet meer tot mijn muzieksmaak. Met andere woorden: de muziek waarnaar ik nu op zoek ga is anders dan die van vroeger, en ook de plaats waar ik die muziek tegenkom is veranderd.

Terwijl de radio in 1998 de voornaamste bron was om nieuwe muziek te leren kennen, heeft het World Wide Web anno 2008 die rol overgenomen, met oneindig veel mogelijkheden voor muzikanten: verschillende artiesten hebben bekendheid verworven dankzij Myspace -Lily Allen, om er maar één op te noemen-, er wordt ontzettend veel muziek gedownload op het internet (zowel legaal als illegaal), muzikanten verspreiden hun videoclips via Youtube, de biografie van nagenoeg elke artiest kan op Wikipedia gevonden worden en voortaan heeft elke muziekgroep een Facebook-fanclub.

Daarnaast is het internet ook dé plaats bij uitstek voor (jonge) onbekende artiesten om hun muziek een groter luisterbereik te geven dan enkel de garage waarin ze liedjes hebben opgenomen. En de website die misschien wel het beste werk levert in het doen ontdekken van nieuwe muziek is Last.fm.

www.last.fm

Dit online-muziekproject registreert het luistergedrag van mensen die achter hun computer zitten en maakt op basis daarvan verschillende statistieken (die dan op een profiel online worden gepubliceerd). Zo kan je via Last.fm bijvoorbeeld nagaan welke nummers je de voorbije week het vaakst hebt afgespeeld, welke artiesten het afgelopen jaar het meest door de boxen van de computer klonken, welk lied je het liefst hoorde of bijvoorbeeld ook hoeveel gebruikers van Last.fm naar een bepaalde artiest luisteren.

Aan de hand van die geregistreerde muzieksmaak heb je een aantal ‘Neighbours' die naar gelijkaardige muziek luisteren. Door te gaan kijken naar welke muziek jouw buren nóg luisteren, kan je in aanraking komen met artiesten die je voordien nog niet kende, maar die wel meestal in de lijn liggen van jouw muzieksmaak. Bovendien heeft Last.fm ook een systeem waarbij, overeenkomstig met jouw stijl van muziek, bepaalde artiesten worden aangeraden.

Sinds het ontstaan van de website in 2002 zijn de mogelijkheden op Last.fm al sterk uitgebreid. Last.fm heeft bijvoorbeeld ondertussen ook nog:

• verschillende groepen, bijvoorbeeld per muziekgenre, waar je lid van kan worden


• previews van nummers, maar vaak ook volledige songs


• aankondigingen van concerten


• een radio-station op basis van een bepaalde artiest


• wereldwijde ‘hitlijst’ op basis van het luistergedrag van àl de last.fm-gebruikers


• …

Als je van muziek houdt, is het zeker de moeite om deze website eens te bekijken, en is het nog meer de moeite om zelf een profiel aan te maken.

15 love

What's love got to do with it zong Tina Turner in 1984. 14 jaar later stel ik mij diezelfde vraag maar dan in een andere context namelijk in die van tennis. Vanwaar komt die love-fifteen vandaan in het tennis?

Iedereen heeft het wel al eens gehoord en als je het voor de eerste keer hoort dan denk je 'neen dit heb ik verkeerd begrepen' maar de scheidsrechter zegt wel degelijk love, liefde, amour, ...

Ik speel nu zelf al 12 jaar tennis en ineens dacht ik dit moet ik toch eens opzoeken.

Ik ging dus op onderzoek uit en hoewel ik meestal meteen naar mijn computer ga om iets op te zoeken was mijn eerste stop nu de boekenkast. Op mijn plechtige communie speelde ik juist één jaar tennis en vond een tante er niet beter op om mij een boek over tennis te geven.

- Ik heb van je mama gehoord dat je graag tennis speelt.
( Ja, SPELEN niet lezen ma soit ... )

Zo zie je maar dat ook ongewenste cadeaus soms van pas komen. Het is een boek van de Artis Historia reeks, jeugdsentiment alom dus. Hoewel het niet zo'n boek is waar je de foto's er zelf moest inplakken.

Het boek wist wel raad met mijn vraag. Er zijn namelijk twee verklaringen voor het fenomeen.

Volgens de Fransen heeft het niets met liefde te maken maar met de Franse uitdrukking 'L'oeuf n'est rien'. Rien, nul en de vorm van een ei, de link is er wel.

Al ooit eens een Engelsman Frans horen spreken en omgekeerd? Gezien zowel de Engelsen als de Fransen het peterschap van het tennis 'claimen' volgden de Engelsen het Franse voorbeeld. Alleen maakten zij er dus 'love' van.

Een andere verklaring ligt dichter bij ons. Zo zou de term afkomstig zijn van het Nederlandse taalgebied. Diegene die niet met een inzet speelde die speelde 'omme lof' om de eer, om niets. En taalkundig liggen 'lof' en 'love' inderdaad niet ver uiteen.

Ik zou niet een kind van deze tijd zijn als ik ook niet eens op het wereldwijde web ging kijken. Even intypen op Google en hup ik kreeg verschillende resultaten. AskOxford leek mij wel een betrouwbare bron gezien het gezag van Oxford in het Engelse taalgebied en omdat ik een fan ben van de woordenboeken.

Ook zij gaven de definitie van het ei, oeuf. Nog even doorklikken en ook de meeste andere sites verwezen naar de oeufverklaring.

De oeufverklaring is zeker een goede verklaring maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Nederlandse variant. Een beetje fierheid en zelfs patriottisme mag ook wel eens.

Mannen aan het stuur ...

Als toekomstige journalisten brengen wij veel tijd achter onze computer door. Opzoekingswerk op het internet, artikels schrijven, mails versturen naar contactpersonen, enz. Tijdens een recente zoektocht naar informatie voor een artikel vond ik de volgende uitspraak over autorijden van Albert Einstein.

"Any man who can drive safely while kissing a pretty girl is simply not giving the kiss the attention it deserves."

31/10, Selah Sue & Milow, CC Ter Dilft

Toegegeven, het was niet met heel veel enthousiasme dat ik afgelopen vrijdag naar het optreden van Milow trok in het plaatselijke cultureel centrum. Zo’n 3 jaar geleden had ik veel sympathie voor deze Leuvense singer-songwriter, maar na het grijsdraaien van You don’t know door zowat elke Vlaamse radiozender had ik er even genoeg van. Dat mijn overbuurman op kot (aan de overkant van de straat) met zijn ramen wagenwijd open tijdens examentijd meermaals per dag Milow’s eerste album The Bigger Picture afspeelde, heeft daar zeker niet in positieve zin toe bijgedragen (al kan de artiest in kwestie daar ook niet echt veel aan doen).

De reden van mijn aanwezigheid op een van de concerten van Jonathan Vandenbroeck –Milow’s echte naam – was, naast de goedkope tickets, het voorprogramma: de jonge Selah Sue is een talent waar we in de toekomst nog veel mooie dingen van zullen te horen krijgen. Milow ontdekte haar tijdens een van de maandelijkse Open Mic Avonden in het Depot (Leuven). Hij vroeg haar meteen om support act te zijn tijdens zijn concerten, en ook bij zijn huidige theatertournee mag Selah Sue dus mee op het podium.

- foto: www.myspace.com/selahsuemusic -

Sanne Putseys (a.k.a. Selah Sue) speelt naar eigen zeggen verschillende genres, maar reggae is het genre dat ze het vaakst uit haar gitaar tovert. En ondanks dat ze een frêle 19-jarige blanke jongedame is, ligt dat genre haar wel. Vrijdag opende ze met Valerie, een cover van The Zutons die in 2008 nieuw leven werd ingeblazen door Amy Winehouse en Mark Ronson. Eindigen deed Selah Sue met een Ragga Remix. De songs tussenin waren zowel zachtere, als iets meer ritmische nummers. Een kort maar krachtig optreden, waarna de overtuiging dat Selah Sue een artieste is die we zeker in’t oog moeten houden, nóg meer groeide.

Daarna verscheen Jonathan Vandenbroeck op het podium, samen met zijn band. Zowel nummers van zijn 1e album als van zijn 2e plaat Coming of age passeerden de revue. Ook You don’t know ontbrak dus niet, en tegen al mijn verwachtingen in vond ik het zelfs nog leuk dat hij dit nummer speelde. Tussen de songs door was Milow goedlachs en vertelde hij allerlei anekdotes en weetjes. Zo haalde hij bijvoorbeeld met enige trots De Standaard boven waar hij diezelfde vrijdag met een grote foto in prijkte, of legde hij uit hoe een aantal nummers tot stand waren gekomen. De cover waarmee Milow de laatste weken in de hogere regionen van de hitlijsten vertoeft, Ayo Technology, stond uiteraard ook op de setlist. De muziek zelf was zeer aangenaam om naar te luisteren, al had Milow voor een aantal songs toch zijn achtergrondzangeres thuis mogen laten.


Het is ondertussen zo’n 3 jaar geleden dat ik Milow live aan het werk had gezien, en in vergelijking met toen is Jonathan als artiest sterk gegroeid. Ik was aangenaam verrast van zijn optreden, en op sommige momenten zelfs danig onder de indruk van zijn gitaar- en zangkunsten. Een van die momenten was bij de bisnummers. Jonathan, zijn muzikanten én Selah Sue kwamen midden in het publiek staan –meer specifiek: vlak naast mij- en speelden akoestisch nog een aantal songs. Het was mooi om te zien, maar nog mooier om te horen. De zaal reageerde enthousiast: het normaal uiterst passieve Bornemse publiek gaf Milow zelfs een staande ovatie. Ja hoor, ook ik stond rechtop luid in mijn handen te klappen.

Mijn sympathie voor Milow staat na vrijdagavond weer op het peil van 3 jaar geleden. Zijn muziek kan me wel nog geen kippenvel bezorgen zoals deze meneer dat kan, maar vrijdag heb ik echt genoten van Milow’s concert. En daarom begin ik mijn laatste zin met hetzelfde woord als de eerste. Toegegeven, voor dit optreden zat ik met een aantal vooroordelen, maar Jonathan Vandenbroeck, alias Milow, is een goede muzikant, een mooie singer-songwriter, een geweldige performer en een straffe zanger.