Toegegeven, het was niet met heel veel enthousiasme dat ik afgelopen vrijdag naar het optreden van Milow trok in het plaatselijke cultureel centrum. Zo’n 3 jaar geleden had ik veel sympathie voor deze Leuvense singer-songwriter, maar na het grijsdraaien van You don’t know door zowat elke Vlaamse radiozender had ik er even genoeg van. Dat mijn overbuurman op kot (aan de overkant van de straat) met zijn ramen wagenwijd open tijdens examentijd meermaals per dag Milow’s eerste album The Bigger Picture afspeelde, heeft daar zeker niet in positieve zin toe bijgedragen (al kan de artiest in kwestie daar ook niet echt veel aan doen).
De reden van mijn aanwezigheid op een van de concerten van Jonathan Vandenbroeck –Milow’s echte naam – was, naast de goedkope tickets, het voorprogramma: de jonge Selah Sue is een talent waar we in de toekomst nog veel mooie dingen van zullen te horen krijgen. Milow ontdekte haar tijdens een van de maandelijkse Open Mic Avonden in het Depot (Leuven). Hij vroeg haar meteen om support act te zijn tijdens zijn concerten, en ook bij zijn huidige theatertournee mag Selah Sue dus mee op het podium.
- foto: www.myspace.com/selahsuemusic -Daarna verscheen Jonathan Vandenbroeck op het podium, samen met zijn band. Zowel nummers van zijn 1e album als van zijn 2e plaat Coming of age passeerden de revue. Ook You don’t know ontbrak dus niet, en tegen al mijn verwachtingen in vond ik het zelfs nog leuk dat hij dit nummer speelde. Tussen de songs door was Milow goedlachs en vertelde hij allerlei anekdotes en weetjes. Zo haalde hij bijvoorbeeld met enige trots De Standaard boven waar hij diezelfde vrijdag met een grote foto in prijkte, of legde hij uit hoe een aantal nummers tot stand waren gekomen. De cover waarmee Milow de laatste weken in de hogere regionen van de hitlijsten vertoeft, Ayo Technology, stond uiteraard ook op de setlist. De muziek zelf was zeer aangenaam om naar te luisteren, al had Milow voor een aantal songs toch zijn achtergrondzangeres thuis mogen laten.
Het is ondertussen zo’n 3 jaar geleden dat ik Milow live aan het werk had gezien, en in vergelijking met toen is Jonathan als artiest sterk gegroeid. Ik was aangenaam verrast van zijn optreden, en op sommige momenten zelfs danig onder de indruk van zijn gitaar- en zangkunsten. Een van die momenten was bij de bisnummers. Jonathan, zijn muzikanten én Selah Sue kwamen midden in het publiek staan –meer specifiek: vlak naast mij- en speelden akoestisch nog een aantal songs. Het was mooi om te zien, maar nog mooier om te horen. De zaal reageerde enthousiast: het normaal uiterst passieve Bornemse publiek gaf Milow zelfs een staande ovatie. Ja hoor, ook ik stond rechtop luid in mijn handen te klappen.
Mijn sympathie voor Milow staat na vrijdagavond weer op het peil van 3 jaar geleden. Zijn muziek kan me wel nog geen kippenvel bezorgen zoals deze meneer dat kan, maar vrijdag heb ik echt genoten van Milow’s concert. En daarom begin ik mijn laatste zin met hetzelfde woord als de eerste. Toegegeven, voor dit optreden zat ik met een aantal vooroordelen, maar Jonathan Vandenbroeck, alias Milow, is een goede muzikant, een mooie singer-songwriter, een geweldige performer en een straffe zanger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten