Wolke neun

In de lessen journalistiek schrijven horen we dat je meteen moet beginnen met het nieuws maar ik denk niet dat die aanpak hier verstandig zou zijn. Mijn eerste zin zou dan luiden :

Ik heb op het Filmfestival in Gent een film gezien over liefde en seks na je zestigste.

Laat ik het toch even anders aanpakken om de lezers niet meteen af te schrikken. Tegen de regels in toch eerst wat sfeer scheppen.

Maandag 13 oktober stond er een bezoek aan de 35ste editie van het Filmfestival in Gent op mijn programma. Mijn keuze was uiteindelijk gevallen op de film Wolke neun van de regisseur Andreas Dresen. Het thema van de film liefde en seks boven je zestigste is nu niet echt een alledaags thema voor een film maar je gaat nu eenmaal naar het Filmfestival voor ‘eens iets anders’.


Verhaal

Het verhaal is eigenlijk een banaal liefdesverhaal over een getrouwd koppel en de vrouw wordt halsoverkop verliefd op een andere man. Alleen gaat het verhaal niet over een koppel dertigers met een druk leven vertolkt door Jude Law en Penélope Cruz maar gaat het om een koppel van in/rond/boven de zestig dat al 30 jaar getrouwd is met in de hoofdrollen Horst Rehberg en Ursula Werner.

Regisseur

De zaal zat volledig vol en ook de regisseur zelf was aanwezig. Voor het begin van de film was er even tijd voor een kort interview met hem. Een korte toelichting over zijn motivatie, de acteurs en de manier van filmen.

Hij heeft zijn inspiratie voor deze film gehaald bij een documentaire van Piet Eekman, Man of my grandmother. Hij wil met deze film het onderwerp van liefde en seks boven je zestigste onder woorden brengen.

De acteurs kent hij persoonlijk en zij hadden geen problemen met de vele naaktscènes die de film telt. Hij wijst er wel op dat de film in de eerste plaats een liefdesverhaal is en dat het niet enkel om seks draait.

Een interessant aspect van de film is wel dat er geen screenplay was. Alles wat er gezegd wordt, is improvisatie van de acteurs. Andreas Dresen gebruikt in deze film erg veel close-ups om de angst voor het ouder worden, die overheerst in onze huidige maatschappij, aan te kaarten. Rimpels zijn voor hem een landschap van het leven.

Film

Met deze extra informatie begint dan de film. Dat het niet enkel om seks draait, is mij na de eerste scène toch niet helemaal duidelijk. Inge ( Ursula Werner ) komt gewoon even een broek afgeven maar het eindigt wel allemaal op het tapijt. Nu wordt het ons ook duidelijk waarom Roel Van Bambost vroeg of de acteurs geen schroom hadden. Andreas Dresen schrikt niet weg van full frontal nudity. Het is toch wel even slikken.

Het verhaal kabbelt verder doorspekt met clichés van het liefdesverhaal. Naarmate de film vordert, valt hun leeftijd mij wel steeds minder en minder op. Het decor verraadt wel nog dat we het hier niet over een jong hip koppel hebben. Hun gedragingen daarentegen zijn identiek aan puberliefdes. Stiekem afspreken en elkaar ’s avonds laat opbellen. Naar het einde toe wordt het geheel wel wat langdradig. Inge besluit dan uiteindelijk toch haar man in te lichten over het overspel met alle gevolgen van dien natuurlijk. Het einde van de film toont goed dat een gebroken hart op welke leeftijd dan ook moeilijk te lijmen valt.

Oordeel

Ik vind het erg moeilijk om een eenzijdig oordeel over deze film te vellen. Ik had er weliswaar meer van verwacht vooral omdat je leest dat de film in Cannes een staande ovatie heeft gekregen. Het applaus achteraf in Gent leek mij eerder een beleefdheidsapplaus omdat de regisseur in de zaal zat. Op het einde had ik een dubbel gevoel van ‘is het dit maar’ en een gevoel van ‘is het dat dan’, ‘is dat dan de realiteit’. Van een dubbel gevoel gesproken …


Het Filmfestival eindigt zaterdag met als slotfilm : The Wrestler.